อืม...ห่างเหินกับการเขียนไดอารี่มาหลายๆ เดือนมากแล้วเนอะ จริง ๆ แล้วใน 3 เดือนที่ผ่านมา ได้เจออะไรใหม่เยอะแยะเลยแหละ
มีทั้งวันที่เสียน้ำตากับวันที่มีรอยยิ้ม แต่ตอนนี้กำลังรู้สึกหวิวมากเลย ไม่รู้ทำไม เวลาแค่มีกี่วัน ไม่กี่เดือน แต่กลับทำให้ความรู้สึกเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เหมือนไม่เคยมีความสุขแบบนี้ ไม่เคยเป็นคนที่มีคนรักเยอะขนาดนี้ ไม่เคยได้หัวเราะอย่างเต็มอก ไม่เคยเจอคนชมและเอ็นดู หลายปีแล้วที่มหาลัย รู้สึกตัวเองมีค่าขึ้นเยอะเลย แล้วก็ไม่อยากกลับมาสู่วังวนเดิมๆ ที่มหาลัยเลย มีเพื่อนอยู่รอบตัวมากมาย ทั้งอาจารย์และเพื่อนแต่ก็หาคนที่ถูกใจไม่ได้เลย
ปิดเทอมนี้เราคิดว่าเราตัดสินใจได้ถูกต้องมากเลยที่เลือกที่จะฝึกงานในที่ที่อยากจะฝึก เหมือนเป็นการเปิดตัวเองกับหน้าที่การงานว่าเราอยากทำงานอะไร ได้เจอคนใหม่ ๆ มากมาย ได้เจอกับคนที่รักเรากับคนที่ไม่ชอบ
ได้กล้าที่จะเรียนรู้กับความผิดพลาดของตัวเองเพื่อฝึกฝนให้ดีขึ้น ได้เจอกับเพื่อนและพี่ใหม่ ๆ
ได้เจอกับคนที่ทำให้เรารู้สึกดี มาก มันทำให้เราอยากที่จะก้าวต่อไปข้างหน้าเพื่อพัฒนาตัวเอง จะพูดว่าติดก็ได้น่ะ
คนเรามักจะชอบกับคนที่ชมเราอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ทามมายเถิงรักที่นี้ TPS จัง พี่น่ารักเกือบทุกคนเลย
นี้ต่อมน้ำตาแตกมา 2 รอบแล้วน่ะ ทั้ง ๆ ที่ฝึกแค่ 20 วันเองอ่ะ แต่ทำไมมันกลายเป็นว่าติดที่นี้ไปแล้วก็ไม่รู้ รู้สึกดีพี่แต่คนใจดีมาก บางคนก็ปากร้ายแต่ใจดี เป็นการคุยที่จริงใจดีไม่มีเสแสร้ง เวลาจะว่า ก็ว่ากันต่อหน้ากันนี้แหละพอจบแล้วคือจบ
ตอนนี้กลัวตัวเองอย่างเดียวอ่ะ กลัวเหงา กลัวคิดเถิง ไม่รู้ต่อไปจะไปนั่งขำกับใคร ไม่รู้ว่าจะเล่าเรื่องความสุขนี้ให้ใครฟังดี ไม่รู้ว่าจะหาเวลาแบบนี้ได้อีกไหม แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกอย่างน้อยน่ะ เรา ก็เลือกที่จะมีความทรงจำอะไรกับที่ที่หนึ่งกับคนกลุ่มหนีงที่แม้ว่ามันจะไม่ใช่ตลอดไป แต่มันก็เป็นความสุขชั่วเวลาหนึ่งที่จะอยู่ในสมองของเราตลอดไป ดีกว่าปล่อยให้สมองว่างเปล่าจิงไหม
ถ้าเป็นไปได้อยากขอบคุณพี่เจี้ยบที่ทำให้เราเริ่มรู้สึกรักตัวเองและอยากที่จะพัฒนาตัวเองมากขึ้น ช่วยทำให้รู้สึกว่าอยากทำงาน ขอบคุณที่ให้โอกาส จะไม่ลืมเลย แล้วก็จะพยายามอย่างมากที่สุดที่จะปรับปรุงตัวเองในส่วนที่ขาดและเก็บในสิ่งที่ดีดีเอาไว้ แม้ว่าบางทีสภาพแวดล้อมอาจทำให้เราพ่ายแพ้ แต่เราก็จะหยุดนิ่ง และก้าวใหม่ในทุกๆ วันที่ยังมีลมหายใจ จะต้องหาฝันของตัวเองมีความสุข อยู่ในที่ที่เราชอบ นั้นแหละสิ่งที่เขาคิดคนที่โชคดีคือคนที่หางานที่เหมาะกับตัวเองได้มีความสุข ได้เพื่อนร่วมงานที่ดี แค่นี้แหละที่เราคิดว่ามีความสุขแล้วกับหน้าที่การงาน
สู้โว้ย อีกแค่ 1 ปี เท่านั้น เมื่อไรที่เหนื่อยจะคิดถึงพี่เจี๊ยบน่ะ เด็กงอแง ขี้แยตลอดเวลา
